خیلی ها عید نوروز را دوست ندارند و اصلا قرار نیست همه ما یک چیز را دوست داشته باشیم. عید هم از بخش های مختلفی مثل خانه تکانی، خرید، مسافرت، تعطیلات و میهمانداری تشکیل می شود و ممکن است که آدم یک یا چند تا از آنها را دوست نداشته باشد. بعضی ها دو سه روز اول عید را دوست دارند و از آن به بعد همه چیز برایشان تکراری می شود، آنها از این حس به تعویق انداختن کارهای نیمه تمام خوششان نمی آید برای همین لحظه سال تحویل برایشان لحظه غم انگیزی است. آنها احتمالا در همان دقایقی که منتظر تحویل شدن سال هستند به این فکر می کنند که یک سال دیگر گذشت و هنوز هیچ کدام از طرح هایی که برای زندگی داشتند به ثمر ننشسته است. بعضی  دیگر هم اصلا با فلسفه همین تحویل سال مشکل دارند و نمی توانند درک کنند که چرا یکی از هزاران لحظه یک سال باید ارزشی چند برابر بقیه داشته باشد؟ آن‌قدر که برایش جشن بگیرند، توپ دَر کنند و شیرینی بدهند؟ این دوستان عزیز وسط همه غرولند ها و منفی بافی هایشان یک حرف جالب و درست می زنند اینکه هر لحظه از عمر می تواند لحظه تحویل باشد. دلیلی ندارد که زندگی ما درست رأس ساعت 2 و 15 دقیقه و 10 ثانیه روز شنبه اول فروردین تغییر کند. واقعا هم بعید است که آن موقع شب اتفاق سرنوشت سازی بیفتد و زندگی ما را زیر و رو کند اما اتفاقی که همه ما منتظرش هستیم ممکن است همین الان یا هر زمان دیگری رخ بدهد. آن ساعت فقط یک قرار است. همان شنبه موعودی که قرار است همه تصمیم های مهم زندگی از آن به بعد کلید بخورند. آن ساعت فقط یک شعله کوچک امید و بهانه تغییر است. یک دلخوشی کوچک است برای آدم هایی که به دلخوشی های کوچک زنده اند.